De eerste maand van de hermigrant

Vandaag wonen we precies een maand in ons nieuwe oude Deense leven. Hoe heet het eigenlijk als je opnieuw emigreert? Niet remigreren natuurlijk. Hermigreren? Re-emigreren? Gewoon verhuizen misschien, voor het gemak?

Was het jaar voorafgaand aan onze verhuizing een jaar van risico’s analyseren; de maand na onze verhuizing was er een van risico’s langzaam voor onze ogen zien verdampen.

Ik had nog nooit in mijn leven een woning betrokken die ik niet van tevoren had gezien. Nu, op mijn 43e deed ik het.

Ik had niet eerder met mijn gezin een sprong gewaagd zonder exact te weten aan welke school en kindergarten ik mijn kinderen zou moeten toevertrouwen. Nu, op mijn 43e deed ik het.

Ik heb ook nog nooit in mijn leven een beslissing genomen die zo tegenstrijdig voelde dat ik er een jaar over heb gedaan om hem te nemen. Nu, op mijn 43e deed ik het. 

Maar het appartement is voor nu een lot uit de loterij, ook al ligt het aan een drukke doorgaande weg. De school en kindergarten waar de kinderen morgen beginnen lijken bevolkt door vakbekwame en empathische volwassenen. En de twijfels maken plaats voor het opsnuiven van al die lievelingsdingen aan ons nieuwe oude leven.

Onze vier lievelingsdingen deze maand

De bibliotheek. De hoofdbieb van Taarnby is de plek die we de zevenjarige altijd voorhielden als we met haar filosofeerden over de verschillen tussen het dagelijks leven in Nederland versus Denemarken. De bibliotheek, op een paar honderd meter afstand, is de huiskamer van de buurt. Het biedt ons, in willekeurige volgorde: boeken, speeltuin, gymhoek, voetbaltafel, tekenhoek, verkleedhoek, thuiswerkplek, repair cafe, kledingruilmarkt, cafe, bijna gratis kindertheater, bordspellenhoek. En de instagramvolger heeft het kunnen zien: in deze eerste maand -waarin we de kinderen door allerlei administratieve dingetjes- nog thuis hadden, hebben we er veel, heel veel tijd doorgebracht. Terwijl wij werkten, vermaakten de kinderen zich relatief zelfstandig.

Winterzwemmen en sauna. In de twee jaar dat we in Nederland woonden, kwam ik voor werk nog vaak genoeg in Kopenhagen om mijn lidmaatschap van de winterzwemclub aan te houden. En mijn enthousiasme over zwemmen in water van 4 graden en daarna de sauna in kunnen duiken is overgeslagen op de zevenjarige, want ze wil inmiddels mee. Wat ze er zo aantrekkelijk aan vindt – ik weet het niet. Ik vraag maar niet hoe het kan, maar profiteer ervan. De driejarige vindt het nog wat koud, maar ook hij is gevoelig voor andermans enthousiasme dus ik ga ervanuit dat het voor hem een kwestie van tijd is voor hij op zondagochtend ook trots vertelt tot hoe ver hij in het water durfde.

Tweedehands. Kringloopwinkels, vintage, thrift store, tweedehands, preloved, you name it. Onze eerste week in het nieuwe appartement ging op aan schatzoeken in alle tweedehandswinkels die ons werelddorp Amager (het eiland waar we weer wonen) rijk is. Kast, zitzak, hemelbed, vloerkleed, schoenenrek, regenkleding, zomerkleding, nog meer voorjaarskleding, tafel, stoel, jas, vest, shirt. Alles haalden we er.

Beschaving. Met het risico nu weggezet te worden als overgeintegreerde Deen met misplaatste superioriteitsgevoelens, ga ik het toch zeggen. Het is fijn om in een land te wonen waar men wacht tot mensen uit de bus/trein/metro zijn gestapt voor nieuwe passagiers instappen. Waar de Lidl de pallets met zakken tuingrond na sluitingstijd buiten laat staan. Waar een aanhanger die voor buurtgebruik is niet vijfvoudig op slot gezet hoeft. En -dit is wellicht een wat zeer been- waar er gepraat kan worden over een CO2 taks voor boeren zonder dat de hoofdstad platgewalst wordt door een leger trekkers.

Of er ook stomme dingen zijn?

Ja hoor. Heel veel zelfs. Mijn Deens zal altijd een beetje ‘gek’ blijven dus ik zal nooit 100% meedoen zoals ik dat in het Nederlands kan. Het gemis van mijn familielievelingsmensen om de hoek blijft. Supermarkten vinden het nog steeds normaal dat fruit al bij de kassa wegschimmelt. Denen hebben last van een zeer specifiek type superioriteitsgevoel. Verhuizen met kinderen vereist een forse mentale gereedschapskist.

En zo kan ik best nog even doorgaan.

Maar no risk, no glory (zei ze achteraf heel stoer).