Ik ben overal een beetje ongepast. In de Kopenhaagse Lidl zeg ik iets te enthousiast ‘hej’ om het daarna in Dalfsen weer verleerd te zijn.
Category: verdeenst
Over die kleine en ook grote dingen aan integreren in Denemarken die je doen gniffelen. Of huilen, soms, ook.
Het beurtbalkje. De Warentrenner (DE). De skillert (DK). Dat ding dat je in de supermarkt tussen je eigen boodschappen en die van de volgende klant legt, en waarvoor in geen enkele taal een algemeen geaccepteerd woord is. Dat staat ergens symbool voor.
Het was eind september. We gingen naar een café. De jongste (2), die sinds vorig jaar kerst begrijpelijkerwijs een fascinatie voor ‘nisser’ heeft, loopt sinds het langemouwenweer is wederom rond in zijn nisse-pyjama van vorig jaar. En toen dacht ik: komt dit ooit nog goed? Word ik ooit weer normaal?
Soms, als ik heimwee heb naar ons kleinavontuurlijke Deense leven, dan ga ik mijn aantekeningen bijlangs. Over waarom het land me soms mateloos irriteerde. En dat helpt dan, even.
Met mijn hart onder mijn ziel liep ik rond in mijn laatste dagen als inwoner van dit land. Het was goed, het wordt goed. Maar verdrietig ben ik wel. En wel hierom (onder andere).
Ik was wat ongenuanceerd over kerst in Nederland, misschien. Daarom zet ik even uiteen waarin kerst in Denemarken bijzonder is. Het sleutelwoord: tradities.