Mensen vragen me vaak of ik vind dat er veel veranderd is in Nederland, in de afgelopen 8 jaar. Een echt intelligent antwoord kan ik
Het beurtbalkje. De Warentrenner (DE). De skillert (DK). Dat ding dat je in de supermarkt tussen je eigen boodschappen en die van de volgende klant legt, en waarvoor in geen enkele taal een algemeen geaccepteerd woord is. Dat staat ergens symbool voor.
Het was eind september. We gingen naar een café. De jongste (2), die sinds vorig jaar kerst begrijpelijkerwijs een fascinatie voor ‘nisser’ heeft, loopt sinds het langemouwenweer is wederom rond in zijn nisse-pyjama van vorig jaar. En toen dacht ik: komt dit ooit nog goed? Word ik ooit weer normaal?
Onze landing is heel zacht geweest. Een fijn huis, veel open armen, een goede school, leuke opvang, een fijn dorp met hartelijke mensen. Wel is er 1 ding waar we ons de eerste weken en ook maanden met grote regelmaat over achter het oor krabden, omdat we dachten ‘hoe dan?’
Ik woonde hier een week of 4. Fietste het dorp rond op weg naar school, opvang, supermarkt, en ineens viel me het handje op. Ik had het 8 jaar niet gezien.