De teloorgang van de flyverdragt

Er is een gezegde dat Scandinaviers vaak gebruiken in relatie tot het weer: ‘slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding’.

In de afgelopen maanden heb ik kunnen concluderen dat dat gezegde niet aan de gemiddelde Nederlander besteed is. Die schuift de schuld liever op het weer.

Met het risico al mijn Nederlandse lezers voor het hoofd te stoten, maargoed, dat neem ik dan maar voor lief, moet ik zeggen dat het de meeste Nederlanders geen drol interesseert wat voor weer het is, want buiten komen ze toch nauwelijks.

Het is min 5 graden? Tja, Gerda wil toch die mooie schoenen aan naar het werk dus dan maar leven met afgevroren tenen.

Het regent pijpestelen? Tja, Martin heeft wel een regenjas maar weet eigenlijk niet waar die is dus dan maar een verwaaide paraplu onderweg naar de trein.

Het waait als een malle? Tja, Melanie van 5 wil liever haar HEMA fleecejasje met panterprint aan dan een warm skipak dus dan maar niet buitenspelen.

Winterkleding in de wilgen

Met pijn in mijn hart zie ik ook mijn eigen kinderen onder peer pressure hun goede winterkleding, waaronder hun flyverdragt (skipak), in de wilgen hangen. Onbegrijpelijk, vind ik het. Want wat is er nou lekkerder dan tijdens de buitenspeelpauze in een winterse bui lekker warm ingepakt zijn?

Binnenblijven, zo blijkt.

Mijn mond zakte open van verbazing toen de zesjarige voor het eerst melding maakte van het feit dat ze in de lunchpauze die dag niet naar buiten was geweest ‘vanwege het weer’.

Hoezo, vanwege het weer, dacht ik. Daarvoor heb je toch een flyverdragt, regenjas, regenlaarzen, handschoenen of muts?

Onee, dacht ik daarna, die weiger je mee te nemen want je hebt ze niet nodig als je binnenblijft.

De eerste tekenen van afwijzing

Tekenend was het moment dat ik in december een grotere maat flyverdragt voor de kleuter had meegenomen uit Kopenhagen.

De vorige was te klein geworden, en met deze nieuwe was ze erg in haar nopjes. Hij was namelijk blauw, en dat was haar nieuwe lievelingskleur. Het was de eerste week dat het winters koud was (in november was het immers nog 16 graden), dus ze deed hem blij aan naar school, om daar een vader tegen te komen die schamperde ‘ZO HEB JE HET KOUD OFZO WHAHAHA!’.

Niet-begrijpend keek mijn Deense kind hem aan.

Drie weken later weigerde mijn inmiddels Nederlandse kind de flyverdragt nog aan te doen.

Ik hield stug vol, tegen beter weten in

Zelfs een jaar na onze verhuizing, toen ik begin januari het kinderfeestje van de zesjarige voorbereidde, maakte ik nog de fout om te denken dat ik mutsen en handschoenen klaar moest leggen voor de kinderen die geen gepaste kleding meehadden. We namen 6 kinderen mee op een picknick en speurtocht (zie foto bovenaan) door een bos, en het was, zoals gezegd, januari, dus erg warm was het niet. Maar de kinderen in kwestie zaten liever te kleumen op een kleedje dan dat ze een muts op hun hoofd zetten.

Ik snap daar dus niks van.

In Nederland is er geen outdoorcultuur, waardoor er ook geen outdoorgewoonten zijn. Mijn scandinavische hart breekt daarvan – buitenlucht is toch het beste dat er is?

Ik kan me uit mijn jeugd nog herinneren hoe mijn ouders me stimuleerden naar buiten te gaan, op zonnige maar ook op minder zonnige dagen. Dat was een strijd, want ik had ook een ingebouwde behoefte aan cocoonen, binnen. De jaren in Denemarken doen me realiseren dat je kind actief naar buiten sturen veel makkelijker is als je in een cultuur woont waar ‘buiten’ instrinsieke waarde heeft. Waar het logisch is dat je baby in de buitenlucht slaapt, dat je van een kinderopvang of school verwacht dat ze X aantal uren buiten doorbrengen, en dat je zelf kleding hebt waarmee je in weer of wind naar je werk kunt fietsen.

Wat nu?

Hier zit ik dan, met mijn flyverdragten in maat 92, 104, 116 en 128. Die ga ik aan de straatstenen dus niet meer kwijtraken.