Volgens sommigen is de vrouwenemancipatie voltooid, in het Scandinavische deel van de wereld.
Volgens anderen is het tijd voor mannenemancipatie, in het Scandinavische deel van de wereld.
Dan zijn er mensen die het met geen van beiden eens zijn, of juist met allebei.
Of die weer iets héél anders vinden van het emancipatievraagstuk.
Dat de mannen in Zweden net vrouwen zijn, bijvoorbeeld.
Feit blijft dat het voor mannen niet altijd gemakkelijk is om de wereld te moeten delen met geëmancipeerde vrouwen. Ook hier. Een (Deense) vriend van ons verzuchtte dit weekend dat er in dit land eigenlijk weinig meer is waarmee je je als man in het publieke leven kunt onderscheiden van de vrouw. Werk, opleiding, inkomen, sex-appeal, auto, motor, fiets, zomerhuis, boot: voor iedereen bereikbaar. Het enige exclusief mannelijke symbool waar de zelfbewuste man nog mee kan pronken, is zo ongeveer de baard.
En daar had hij wel een punt. Ik begon om me heen te kijken en zag inderdaad baarden. Veel baarden. In de krant stond vorige week hoe explosief het aantal baarddragers in Denemarken de laatste tijd is gestegen. Op internet vind je baardgroeifora, waar mannen tips uitwisselen hoe het beste een volle baard te groeien van het blonde, dunne Scandinavische haar. Dat is voor de DIY-ers, want de vermogende hipster gaat er gewoon voor naar de plastisch chirurg. Die verplaatst haarzakjes van de nek naar het gezicht, waardoor de baard voller wordt. Zo’n haarimplantaatbehandeling kost 45.000 kronen (zo’n 6.000 euro) en geeft je een stoere, volle baard in plaats van een zielig mozaïekje.
De Medica-kliniek in Kolding (Jutland) uit het interview in de krant krijgt naar eigen zeggen steeds meer mannelijke klanten tussen de 20 and 40. Ze willen een “rough and trendy lumberjack look”.
Het standpunt van de Deense vriend over vrouwen- danwel mannenemancipatie? Dat heb ik eigenlijk niet gevraagd. Hij draagt in ieder geval al jarenlang een baard (van zichzelf), noemt zich geen hipster en weet niet wat een skinny is.
