Nu ik zelf een kind heb, valt me op: ze zijn high-maintenance. Kunnen ze verder ook niks aan doen, maar het is nu eenmaal zo. Even gaan lunchen, een museumbezoek, naar de film: met kind is het anders.
Hier is dat niet perse een probleem. Kinderen horen er gewoon bij, bij het openbare leven. Luidruchtig of niet, veeleisend of niet.
- Omdat moeders (en een hele enkele vader) zo lang geboorteverlof hebben, zijn de meeste cafés uitgerust met babyfaciliteiten zoals een verschoonplek of speelhoek.
- Bioscopen hebben babybio, films overdag draaien met gedimd geluid, zodat mama’s op verlof gezellig met hun moedergroep naar de film kunnen, baby op schoot.
- Bibliotheken zijn openbare speelplekken voor alle leeftijden, gebruikt worden door mama’s met verlof of peuters en kleuters die een dagje niet naar de opvang kunnen of mogen. Ze bieden zelfs babyritmiek aan.
- Bussen hebben standaard 2 plekken voor kinderwagens.
- Als collega’s zeggen ‘moet naar huis want kind’, dan knikt iedereen instemmend en niemand haalt het in zijn hoofd de inzet van collega’s die de kinderkaart spelen, in twijfel te trekken.
- Sommige museums hebben kinderafdelingen (Louisiana bijvoorbeeld!).
- Tijdens schoolvakanties zie je in ieder kantoor wel een paar kinderen rondzwerven en kleurplaten maken aan een leeg bureau, want ‘tja hele week vakantie en ik kan zelf geen hele week vrijnemen.’
- Werkgevers organiseren een kinderkerstfeest, waar alle kinderen entertainment, eten en een kado krijgen.
Kortom: als je iets voor of met kinderen doet, ben je gewoon cool. Getuige het museum bij ons op de hoek, dat zijn kerstversiering liet doen door de kinderen van nabije kleuterklassen.
Ik woon 5 jaar in Denemarken. Mijn emigratie voelt als gisteren maar toch kan ik -5 banen later, getrouwd, kind, huis gekocht- inmiddels concluderen dat ik in fase 5 van de 'settlement curve' ben geland. Daarom op de laatste vijf dagen van mijn lustrumjaar mijn Deense lustrumvijf: vijf dingen die me dagelijks klein Deens geluk brengen.
