Op het internet las ik steeds vaker over de ‘30-dagen-challenge‘. Je daagt jezelf 30 dagen lang uit om iets in je leven anders beter te doen. Vroeg opstaan, vriendelijk zijn, de tijd nemen. Na 30 dagen is er dan een kans dat je -oeps, per ongeluk- structureel een ander beter mens bent geworden.

Ik vond dat wel een interessant vooruitzicht.

Want vroeg opstaan, daar ben ik niet goed in. Zou ik best graag willen zijn. Vriendelijk zijn tegen onvriendelijke mensen: ik zou het graag willen kunnen want het is een fantastisch medicijn tegen naargeestigheid. En de tijd nemen: ik kan niet zo goed vroeg opstaan en ook niet zo goed ruim plannen, dus ik heb nooit tijd om de tijd te nemen.

Maar er is dus hoop. Door het gedrag dat je graag tot een gewoonte wilt maken, met een beetje discipline 30 dagen lang vol te houden, schijnt het al een patroon te slijten in je hersenen. Een soort voorkeursroute. Zo eenvoudig is het dus, om een betere versie van jezelf te worden (voor alle duidelijkheid: met beter bedoel ik hier niet oppermens-achtig-beter, maar meer beter functionerend, waardoor het leven een beetje gemakkelijker en leuker wordt).

Dus ik besloot mezelf deze zomer uit te dagen. Ik zou 30 dagen lang iedere dag een andere route naar mijn werk fietsen. Ik had er geen duidelijk doel mee voor ogen, maar wilde meer in het algemeen mijn nieuwsgierigheid en initiatief aanwakkeren, nieuwe denkpaadjes aanboren. Gewoon, omdat het ook anders kon, al die dingen die ik al maandenlang hetzelfde deed. Fietsen, Deens leren, werken, naar huis fietsen, schrijven.

Dit is wat het me leerde.

Zeg ‘ja’.  Of: ‘waarom niet?’

Het is niet makkelijk om steeds een nieuwe route te vinden. 30 dagen lang. De eerste dagen ging het uiteraard fluitend, maar na 5 dagen werd het al lastiger. Het werd verleidelijk om te denken ‘vandaag lukt het niet’. Makkelijker werd het toen ik mezelf voorhield vaker ‘ja’ te zeggen tegen een nieuwe zijstraat, en minder vaak ‘nee’. Ook als ik even geen zin had.

Een ‘ja’ opent immers altijd een nieuwe deur.

Een ‘nee’ sluit mogelijkheden pertinent uit.

Fiets dus niet rechtdoor omdat je dat altijd zo deed, maar zeg ‘ja’ tegen een alternatieve route. Of op zijn minst: ‘waarom niet’? Nee zeggen kan altijd nog.

Zo ontdekte ik dat ons eiland Amager (bijnaam: shit-eiland) barstensvol staat met prachtige villa’s met tuinen die op een mooie zomerochtend exploderen van bloemenpracht.

Je weet nooit alles.

Ik woonde al 9 maanden op ditzelfde adres. Fietste hetzelfde stukje al die maanden, elke dag. Dacht dat ik alles wel gezien had: het jaren ’60 gemeentehuis, Sundbyvesterkerk, het park, het plein, de watertoren.

Hee.

Wacht, de watertoren, dacht ik ineens, toen mijn blik er -vanuit de verte- voor de 271e keer op viel. Zou die toren eigenlijk nog in gebruik zijn? Ja, dus, zo ontdekte ik. Niet meer voor wateropslag, maar wel voor de waterdruk. Bovendien huisvest het lokale ondernemers. Leuk toch? Dat had ik nooit geweten als ik die 271e keer dat ik erlangs fietste, niet een keer extra had gekeken en méér had willen weten.

Je weet dus nooit alles wat er te weten valt. Hebt nooit alles ontdekt. Dus doe dan ook niet alsof. Want eigenlijk weet je helemaal niets. Of hooguit een klein beetje. Blijf dus nieuwsgierig.

Tijd heb je al.

‘Ik heb geen tijd om de tijd te nemen’, aldus mijn pretentieuze observatie. In gewone woorden betekent dat dus ‘ik lummel teveel, stel niet echt prioriteiten en doe daar dramatisch over’. Toen ik me voornam 10 minuten eerder te vertrekken dan normaal, kreeg ik er ineens veel meer dan die 10 minuten voor terug. Ik fietste langs interessante nieuwbouw. Ontdekte een immens natuurgebied op de route naar mijn werk (Amagerfælled). En in plaats van 21 minuten lang keihard doortrappen en zwetend aankomen, kreeg ik een 30 minuten durend pleziertochtje.

Ik fietste in het nu, in plaats van in het constante, stressverhogende besef ‘ik moet vóór 9 uur op mijn werk zijn!’. Met de tijd aan mijn zijde wist ik dat ik er toch wel op tijd zou zijn.

En het meest interessante is: die extra tijd had ik altijd al. Ik gebruikte hem alleen niet voor iets leuks (vakantie vieren).

Vakantie is overal.

In Denemarken heb je in je eerste arbeidsjaar nog geen vakantierechten. Dat betekent dat je in je eerste jaar gewoon door moet werken om tegoed op te bouwen. Je kunt dat pas in het jaar erop opnemen. Tot aan mei volgend jaar heb ik dus geen recht op betaalde vakantie. Ik moet het doen met de weekenden, en af en toe een uurtje eerder weg.

En dat klinkt erger dan het is. Want hoe vaak zeg je na een weekendje weg ‘het voelde wel als 3 weken!’? Een supermegalange vakantie lijkt dus helemaal niet zo nodig. Sterker nog, misschien lukt het met een uurtje, of een minuut, ook wel.

Als ik niet naar de vakantie toekan, dan komt de vakantie maar naar mij toe.

Een beetje zoals de yogajuf zei: ‘dat gevoel dat je hebt als je op vakantie bent – alles mag, alles kan – probeer dat in een doosje te stoppen zodat je het altijd bij je hebt’. Zo voelde het, op de fiets rondzwervend door nieuwe straten. Ook al duurde het maar een paar minuten.

Glimlachen helpt. Tegen groezeligheid.

Ik ben een slechte slaper. Korte nachten vol gedachten maken je overdag tot een groezelig monster. En als er dan iemand in de weg fietst, of iemand anders vindt dat jij in de weg fietst, is alles de schuld van de wereld. Die stomme, groezelige monsterwereld. Dat je slecht slaapt komt door de buurman. Dat je in de weg fietst komt door het stoplicht. Dat je boos bent komt door die andere weggebruikers. En dat het regent, nou, dat komt door je werk, want als je later had mogen beginnen had het niet geregend als jij net op de fiets zat.

Maar dat zijn natuurlijk niet de echte schuldigen. Dat weet ik ook wel. De schuldigen achter alle onrecht, die zitten ergens hoog en droog verstopt. Onaantastbaar. Ze bestaan namelijk niet, behalve in ons hoofd.

Een glimlach kan die groezel-schuldvraag-situatie ontzenuwen. Met mijn voorzichtige grijns liet ik dat fietsende ochtendhumeur aan de overkant zien ‘hee, sorry voor alles, ik snap je wel hoor, ik weet ook wel dat het allemaal stom is, hierzo, vanochtend’. Ik veranderde heus niet direct in de Dalai Lama himself, maar één scheldpartij (op die andere fietser, op mij, of op de chef) is in ieder geval voorkomen.

Fietsen is meditatief.

Als je zo’n leuke fietsbel als ik hebt, natuurlijk.

Nu aan het werk. Jippie!