Ik ben blij weer ‘thuis’ te zijn én heb verschrikkelijke heimwee naar mijn Deense leven.
Zo, dat is eruit.
De andere kant
Hoe zou het toch komen, dat we zo vaak vinden dat een medaille maar 1 kant kan hebben?
Dat je je kinderen niet soms mag verwensen, ‘want je wilde ze toch zelf?’
Dat je niet moet zeuren over drukte in de stad, ‘want dan had je maar geen appartement in de binnenstad moeten kopen’.
Dat je niet mag vinden dat de buurman een racist is, ‘want hij houdt de buurt toch goed in de gaten?’
Ik vind het zelf in ieder geval vaak. Niet zo zeuren, eigen keuze, kom op.
Iets verloren
Maar ik heb heimwee naar Denemarken. De eerste weken en maanden viel het wel mee, want er was teveel om te regelen: de nasleep van de verhuizing, covid, schoolstart, opvangstart, een ritme vinden voor onze werkbezoeken aan Kopenhagen. Ook denk ik dat ik in een ontkenningsmodus zat: mijn voeten wandelden hier rond, van alles te regelen, maar mijn hoofd zat nog daar, en ik gebruikte ‘drukdruk’ als excuus om niet met mijn Nederlandse vrienden van vroeger af te spreken.
Maar na een maand of 3 begon het: dat gevoel dat er een deel van me ruw weggerukt was, en ik niet zo goed wist waar ik dat zoeken moest.
Op mijn paarse raleighfiets met kinderzitje misschien, geparkeerd op de binnenplaats van mijn werk in de Kopenhaagse binnenstad?
Of in de fakta supermarkt, tussen de makrel en de skyr, gehaald tijdens een avondwandelingetje in de buurt, na kinderbedtijd?
Of in bus 5C, met beide kinderen opgestapeld in de kinderwagen, onderweg naar een of ander kinderevenement in Tivoli dat ik via Instagram opspoorde?
Ach, nee, misschien ligt het bij de buren op de heg, na het praatje onderweg van børnehave naar huis, terwijl de kinderen de tuin van de buren in renden om te spelen.
Of in Klods Hans wellicht, de tweedehans kinderkledingwinkel waar ik twee keer per jaar met de kleuter naartoe ging om haar kledingkast aan te vullen.
Remigratie is ook rouw
Het is een kant van de remigratiemedaille waar je niet vaak over hoort. Het rouwen over het verlies van iets dat niet meer terugkomt. Het verlies van een deel van je identiteit (‘Nederlander in Denemarken’ was nu eenmaal een groot deel van wie ik was). Het is ook een kant van de medaille waar ik -buiten Instagram, sorry Instavrienden- niet zo veel over praat, omdat het al snel uitmondt in meer van hetzelfde. ‘Nog steeds verdriet?’ ‘Jup, nog steeds verdriet.’ En bovendien klinkt het zo al snel of ik spijt heb. En of dat nu wel of niet zo is, het is een vraag waar ik liever niet over nadenk.
Want die ene kant van de medaille, die vrolijkstemmende, waar ik weer omringd ben door familie, en waar de kinderen kunnen opgroeien tot sociale en spontane wezens die leren dat je zelf mag nadenken, die is er ook. En die heeft soms de overhand. En soms niet.
En dat is ok.
Ik heb er 8 jaar over gedaan om Denemarken mijn thuis te maken.
Dus ik geef het maar even wat tijd, zo neem ik me voor.
Ik zou morgen, nee zelfs vanavond naar Denemarken willen emigreren maar wij hebben de boot gemist, althans we zijn nu te oud! Doe er niet al te lang over om gewoon terug te gaan en leef jullie leven daar waar het goed is voor jullie en jullie kinderen;-)
Wat stoer van je dat je dit opschrijft! Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Niet dat ik zelf ooit geëmigreerd of -remigreerd ben, maar toch… Ik heb hier regelmatig geschreven dat ik graag even bij je om de hoek wilde komen kijken in Kopenhagen (vooral in deze tijd van het jaar), maar inderdaad, de Scandinaviërs hebben merkwaardige gewoontes waar wij Nederlanders niks van begrijpen en niks van moeten hebben. Ik klikte nog weer even op de ‘buren’-link in het stukje en wist het meteen weer. Komt vast wel goed met je dubbele gevoelens en je hebt massa’s valide redenen om lekker vaak terug te gaan. Je weet er de weg en kent er de spraak. Ik wens je voor nu veel sterkte, maar blijf er lekker over schrijven zodat wij hier weten dat het daar ook niet allemaal de hemel op aarde is. Net zo min als hier. En dat is maar goed ook!
Je mag er zo vaak over schrijven als je wilt. Ik snap je helemaal. Wij woonden ooit aan de andere kant van NL (nu weer in Zwolle) en toen had ik heimwee. Maar nu net zo goed, het strand is ver weg, de mooie grote steden zijn ver weg….