Viereneenhalfjaar woon ik hier nu al. Lakrids is hier alweer zo lang hip dat het weer mainstream is. En al die tijd heb ik me druk gemaakt over flødeboller, smørrebrød en het lunchbuffet, zonder het paradijs dat amandelchocoladelakrids heet, ook maar een blik waardig te gunnen.

De test der testen. De snack der snacken.

Maar een maand of wat geleden gingen mijn ogen open. Oh. Mijn. Hemel. Wat zijn deze dingen goed. Omdat ik @marijke beloofde op onderzoek te gaan, hebben de meneer en ik een vrijdagavond opgeofferd voor de test der testen: welke amandelchocoladelakrids is de beste?

Alvast een tip van de sluier: duurder is meestal beter. Maar niet altijd.

Eerst even over het fenomeen zelf. Als je M&M’s maar niks vindt, maar wel dol bent op de combinatie van knapperige noot met zachte chocolade eromheen, en de smaak van salmiak doet je watertanden, dan is dit fenomeen voor jou. De combinatie van die drie smaken is voor mij namelijk een schot in de roos: crunchy, zacht én een beetje pittig. Maar zoals altijd bij het combineren van smaken: het komt nogal nauw. Vloog ik voorheen kritiekloos op het potje af als er stond ‘mandler med mælkchocolade og lakridspulver’, nu ben ik iets kritischer. Ik vind bijvoorbeeld wel dat de amandel fors moet zijn – je moet erin kunnen bijten. Ook wil je geen chocola die aan je verhemelte blijft plakken. En de lakrids mag niet te scherp zijn, maar ook weer niet te flauw.

Goed. Tot zover de theorie. Nu de praktijk.

Om het overzichtelijk te houden, hielden we het bij drie soorten, oplopend van goedkoop naar prijzig. Er zit een beetje variatie in: witte of melkchocolade, of milde danwel sterke lakrids. Naast deze drie zijn er uiteraard veel meer verkrijgbaar, en vooral de duurdere chocolademerken als Summerbird en Bülow bieden potjes met amandelfeest aan. De Kjærstrup die wij probeerden, zit een beetje in de buurt van de dure merken maar de andere twee zijn gewoon goedkope supermarktvarianten.

Kjærstrup chocoladeglæde – Bornholmske fristelser (60 kronen)

Fakta – BLOK stærk chocolademandel (30 kronen)

Lidl – White chocolate coated liquorice almonds (ook iets van 30 kronen)

En dan nu de test. Hoewel we het niet vaak oneens zijn over smaakkwesties, hadden we nu ieder een andere nummer 1. De verliezer, daar waren we wel unaniem in.

De eerste: het Faktabommetje.

Deze komt binnen als een raket. Logisch ook, want er staat ‘stærk’. Dan mag je wel wat verwachten. Maar het jammere is dat je na die lakridsbom nog iets anders verwacht. In onze aantekeningen staat twee keer (we moesten iedere variant natuurlijk meerdere malen proeven): waar is de amandel? Hij viel niet alleen qua smaak in het niet bij de lakrids, maar ook qua formaat bleef er niets over. Verder is de chocolade niet noemenswaardig: plakkerig, weinig smaak.

Deze eindigt onderaan met een 5 uit 10.

De volgende: onverwacht Lidl.

Een onverwacht goede. Hier in Denemarken heeft Lidl een campagne #lidloverrasker (lidlverrast) en daar is dit wel een voorbeeld van. Ik ben niet altijd fan van witte chocolade, maar hier komt hij goed uit ten opzichte van de lakrids, die best wel uitgesproken is. Ook de amandel is lekker aanwezig: hij is chunky dus je hebt iets om op te kauwen terwijl de chocolade en lakrids zich een weg banen door de mix. De meneer zette deze onbetwist op nummer, wellicht omdat de chocolade niet over-aanwezig was (als hij ‘not too sweet’ noteert, dan is dat altijd een goed teken).

Deze eindigt als tweede met een 8 uit 10.

De nummerrrrr 1: high-end Kjærstrup.

De duurste, en tegelijk de winnaar. De lakrids is bij deze het minst uitgesproken, wat ik ergens wel een beetje jammer vond, maar toch vond ik hem de beste. Dat kwam denk ik door de romige chocolade, die direct een boost krijgt van dat kleine beetje lakrids. Ook de amandel was behoorlijk in formaat.

Deze eindigt als winnaar met een 9 uit 10.

De conclusie.

Terwijl ik dit zit te typen proef ik ook nog stiekem de varianten van de Irma en de Føtex (niet aan de meneer vertellen aub). Hier geldt wederom: die van Irma is de duurste en heeft tegelijkertijd ook het beste samenspel tussen de lakrids en de chocolade. Pittige lakrids, volle chocolade. De Føtex-variant haalt het er niet bij: flauwe lakrids, nauwelijks waarneembare chocolade.

Conclusie: kwaliteit kost geld. En soms heeft Lidl hele goeie dingen.

Het is met amandelchocoladelakrids dus eigenlijk niet als in het echte leven.