Iedereen kent dat gevoel. Een kennis, een collega, of een wildvreemde gaat trouwen en je bent nieuwsgierig. Je behoort niet tot de intimi, maarja, wat voor jurk, doen ze aan ringen of juist niet, en: zit er een snik in het jawoord? Een graantje meepikken van andermans geluk. In Nederland mag je daarvoor gewoon binnenlopen bij de trouwplechtigheid – immers een openbare gelegenheid. Daarna ga je anoniem weer weg.

Denen doen dat ook graag. Ongegeneerd loeren. In het algemeen. Naar mensen die een gekke haarkleur of ongewone fietsbel hebben. Maar ook naar bruiloften. En omdat Denen smullen van alles waar je hartjes op kunt plakken of tekenen, is dat bruiloftloeren een volkomen vanzelfsprekend onderdeel van het dagelijks leven geworden en heeft het zelfs een naam gekregen.

Globryllup.

Een mooi woord, vind ik. Gluur-bruiloft. Een moment, of een plek, meestal vlak na de ceremonie, waar iedereen langs kan wandelen om even ongegeneerd te loeren, daarna misschien nog even snel een hand te geven en vervolgens na het gluren met een gelukzalig gevoel weer over te gaan tot de orde van de dag. Er schuilt een zeker geoorloofd, liefdevol voyeurisme in.

Wij vonden dat wel een elegante oplossing, die goed paste in onze culturele mix & match aanpak. Nadat gemeente-ambtenaar Tobias (een échte Viking, zo stelde mijn familie verrukt vast) ons in een toespraakje van 3 minuten en 20 seconden in de echt had verbonden, besloten we iedereen die we ook maar een beetje lief vonden, uit te nodigen op het strand bij ons voor de deur. Weliswaar niet helemaal op zijn Deens, want onze ‘globrylluppers’ kregen niet alleen een hand, maar ook bubbels en een plek in het gastenboek, maarja, we zijn dan ook geen Denen.

Voor wie ook graag een beetje meegluurt: zo ziet dat er dus uit (dank Sabrina en Renske voor de foto’s).

 

NB: wie zich afvraagt hoe Claus de Cateraar het gedaan heeft: goed. Geloof ik. Er was saus, er was vlees, er was vis. En soep en salade.