Vorige week kreeg ik een mailtje. Of ik iets over het leven in Denemarken wilde vertellen in het NPO2 programma Thank God It’s Sunday, waarin iedere week een Nederlander in het buitenland aan het woord komt.

Mijn radiodebuut! Precies 1 seconde lang dacht ik: daar ben ik/mijn stem/mijn verhaal/… helemaal niet geschikt voor! Radio. Dan moet je spontaan iets zeggen waar een soort van structuur in zit (er is een reden dat het geschreven medium mijn voorkeur heeft – reflectie en overpeinzing, ik houd ervan!). Maar na precies 1 seconde en een beetje dacht ik: ja daag. Nu is het een keer MIJN beurt.

Over geluk, moest het gaan

Over geluk dus, en wat ik daarvan merk in mijn dagelijks leven. Duh. Moet je net mij hebben. Ik ga hier natuurlijk jubelend over straat, alleen maar omdat ik wakker word in een Deens bed, in een Deens huis, ontbijtend met Deense frambozen op een Deense designstoel.

Ik besloot wat positief lawaai te gaan maken over het Deense stelsel van ouderschapsverlof en kinderopvang. Want echt, Nederlandse politiek: je loopt ho-pe-loos achter. Klein minpuntje was dat mijn inschatting van tijd niet helemaal overeenkwam met de werkelijke tijd die ik beschikbaar had, want ik kwam niet verder dan ‘een jaar verlof’, ‘heel anders dan in Nederland’ en toen was het gesprek alweer voorbij. Het hele onderwerp kinderopvang bleef steken op een voornemen mijnerzijds want ik had veulstelang doorgekeuveld over hoe fijn het leven is als je elkaar gewoon wat meer blindelings vertrouwt.

Dus moet ik op dit blog binnenkort maar eens aandacht besteden aan hoe radicaal anders men hier tegen kinderopvang aankijkt, niet?

Hoezo ineens die gezinspropaganda?

Ah, en als je nou benieuwd bent waarom ik ineens propaganda maak voor gezinspolitiek? Dan moet je maar even luisteren. Een volle 6 minuten lang klein Deens geluk op al je luidsprekers!

Vanaf 1 uur, 22 minuten en 25 seconden.