Een dwarse Fransman als nepkoning. Zeg maar een machoversie van Claus, met in plaats van een Duits een Frans accent. De Denen hebben het, en ik vind hem razend interessant sinds ik een filmpje van hem in een Pandapak (tijdens een fundraisingevent van WWF) tegenkwam.
Want: waarom trekt een prins zo’n pak aan? Had hij gewoon zin in een grapje? Was hij dwars? Spontaan? Was het afgesproken werk? En wat denkt Koningin Margrethe, aan het eind, als de panda haar benadert? Was het misschien haar idee? Of had ze even niet in de gaten dat haar man weg was, en stopt ze haar vermoedens vakkundig onder een koninklijke glimlach weg? Praten die twee überhaupt met elkaar?
Importbruidegom
Het zit namelijk zo. Net als in Nederland en Engeland is een man die met een kroonprinses trouwt, hier een tweederangs ‘royal’. Hij zal namelijk nooit koning worden. Dit in tegenstelling tot een vrouw die met een kroonprins trouwt: die wordt wel koningin. Kijk maar naar Maxima. En dat maakt nogal wat uit. Helemaal als je van de toelage die je van je vrouw krijgt, nog geen pakje sigaretten kan kopen.
De man van de Deense koningin Margrethe is er zo één: in de jaren ’60 werd Margrethe verliefd op Henri Andre Marie Jean de Laborede de Monpezat en lokte de man naar Denemarken. Hij woont hier dus al zo’n 40 jaar. Maar daarnaast lijkt het er ook op dat hij een man is die de baas in huis wil zijn en er psychisch onder lijdt als dat op één of andere manier niet lukt of mag. Hij klaagde dat zelfs de Nederlandse Claus en de Britse Philip meer financiële bewegingsvrijheid hadden dan hij.
Goeie grapjas
Kom met die klacht maar eens aan, bij de Denen. Die vinden alles dat Deens is goed, en alles dat niet Deens is op zijn minst verdacht. En dat drukt als een zware last op zijn schouders. Hij bedoelt het niet verkeerd hoor, deze prins-gemaal: hij werd protestants, veranderde zijn naam van Henri naar Hendrik, en spreekt best goed Deens (hoewel met een vet Frans accent). Hij schrijft zelfs gedichten in het Deens. Maakt grapjes, hoe meer hoe beter, doet onverwachte en vreemde dingen, die soms in goede en soms in minder goede aarde vallen. Maar zijn trots maakt hem ook een beetje onhandig. Omdat hij zich niet zo heel welkom vóelt in Denemarken, gedráágt hij zich daar soms ook naar. Hij zegt gekke dingen als ‘Deens eten is bij lange na niet zo goed als Frans eten’, zegt tegen zijn schoondochter Marie (ook Frans, wat is dat toch met die Deense royals?) dat zij geluk heeft, want zij telt als vrouw tenminste wel volledig mee.
In 2002 werd het hem allemaal teveel, toen zijn vrouw ziek werd en hij het gastheerschap van het nieuwjaarsdiner aan zijn zoon moest overdragen. Hij trok zich een paar weken huilend terug in Frankrijk. Hij voelde zich continue “degraded, disappointed, and walked over in such a way that my self-respect is destroyed”. De Britse Telegraph wijdde er een sappig item aan.
Ondertussen blijf ik me afvragen: arme man. Was het warm, in dat pak?
En: zou ik hem ook kunnen inhuren?
Ik zou hem best eens willen vragen wat hij -als immigrant- nu echt van de Denen vindt.
En dan prinsgemaalpandagrapjes met hem maken.
