Het is alweer een tijdje geleden dat ik het hier had over het soms wonderlijke fietsgedrag van de Denen. Wellicht omdat het handje opsteken en dubbelop voorsorteren onderhand mijn tweede natuur zijn geworden. Maar door mijn tijdelijke baan op de ambassade is mijn dagelijkse fietsroute veranderd. Ik fiets nu iedere ochtend tijdens de spits midden door de stad. Samen met zo’n 18.415 andere Kopenhageners. En ineens zie ik weer nieuwe wonderlijkheden.

Zoals mijn Duitse collega L. onlangs opmerkte: “Denen zijn echt heel relaxed en aardig enzo he. Alleen op het fietspad zijn het net Duitsers.”

Kijk maar.

• Handje opsteken voor je stopt, daar ben ik aan gewend geraakt.
• Beginnen te fietsen als het licht nog op oranje staat: beetje irritant voor lastminute-doorrijders die van van links of rechts komen, maar ok.
• Fietshelmen: volgens onderzoek niet echt effectief, maargoed.
• Bellen en desnoods schelden als iemand je in de weg fietst: ik vind het nog steeds onaangenaam, maar het went.

Maar bovenstaand scenario, daar ben ik nog altijd niet aan gewend.

Kaarsrechte lijnen

De situatie is als volgt.

Het is middenin de ochtendspits, dus de ruimte die je deelt met je 18.415 medefietsers is op zijn zachtst gezegd beperkt. Door de groene golf, die eigenlijk net niet helemaal werkt, sta je om de paar minuten te wachten voor een stoplicht. Nederlanders, gewend aan ruimtegebrek, kruipen dan zo dicht mogelijk naar voren. Niet alleen uit brutaliteit en de drang om als eerste weer weg te kunnen, maar ook uit een streven naar efficientie bij zoveel mensen op zo’n klein oppervlak. Het fietspad is smal, en je weet dat er achter je ook nog een horde fietsers aankomt, die ruimte nodig hebben. Aldus vult het fietspad zich over de gehele breedte met fietsers. Zoals water als vanzelf naar het laagste punt stroomt.

Maar nee. Zo doet de Deen dat niet. Die denkt in een langzame en in een snelle rij. En deelt het fietspad in, al naar gelang de haast (veel of heel veel). Zo ontsaat er dus een langzame rij aan de rechterkant, en een snelle rij aan de linkerkant. Dit heeft heel veel voordelen, vindt men: je hoeft elkaar niet in de spaken/trappers/hipsterbaard te zitten, voorkomt ongelukken en houdt het overzichtelijk.

Uiteraard heb ik geprobeerd met mijn brutale paarse fiets een middenrij te creeren. Slim en efficient, dacht ik. Maar na twee keer een ‘wat-doe-JIJ-nou?!’-blik Deense stijl ben ik daarvan teruggekomen. Ik sluit netjes achteraan in de rij. Meestal in de rechter, trouwens (het gaat namelijk erg goed met mijn voornemen van afgelopen zomer).

Wat zien jullie liever? De wereld overzichtelijk in links/rechts indelen, of gewoon lekker vanzelf vol laten lopen?