Het is een schouwspel waar ik maar geen genoeg van kan krijgen: de ene Scandinaviër die grapjes maakt over de taal van de andere Scandinaviër. De imitaties zijn het leukst, want de sport is dan om zoveel mogelijk gorgelklanken en kreungeluiden te produceren. Hoe aanstelleriger dat gedaan wordt, hoe dichterbij de (Deense) werkelijkheid.  Meestal.

Eigen hiërarchie

Het is een beetje zoals die grap die je vroeger maakte: je plakt ergens stiekem een briefje met de tekst ‘wie dit leest, is gek!’ en giechelde dan om het hardst. Eindelijk mocht je zelf -voor even- de hiërarchie in de wereld indelen. Mensen die jouw briefje lazen, kregen dan jouw -volledig arbitrair toegekende- classificatie ‘gek’. Andere mensen waren normaal. Net zoals jijzelf.

Jullie zijn gek!

Zo is het ook met het uitlachen van de Denen. Erg veel kan de huidige generatie Denen er immers niet aan doen dat hun voorouders de landstaal tot zo’n onmogelijke serie klanken hebben laten evolueren. Maar de Noren en de Zweden scheppen er genoegen in de Denen hierbij weg te zetten als ‘gek’, en zichzelf als ‘normaal’. Ik begrijp dat genoegen wel. Een  klein beetje.

De Noren hebben hun imitaties vergaand geprofessionaliseerd. Noors is eigenlijk oud-Deens, en ze zouden elkaar dus uitstekend moeten kunnen verstaan. Maar in de loop der jaren is het Deens zo onverstaanbaar gaan klinken, dat Deens-imitaties een Noorse televisie-gimmick zijn geworden. Ik deelde al eens eerder een filmpje waarin een Deen probeerde zijn eigen taal bandenplakspul voor zijn fiets te bestellen, en er vervolgens in een babylonische spraakverwarring honderdduizend liter melk besteld wordt. Het eindresultaat is een wanhopige last-resort oproep aan de VN om Denemarken van de ondergang te redden. Dit kan zo niet langer meer.

En nu kwam ik deze tegen. Twee Denen die uit wanhoop over hun wederzijds onbegrip Noors tegen elkaar moeten gaan spreken. Ook uit de Noorse komedieserie Uti vår hag.