Erik (74), de ondernemende idealist

Afgelopen voorjaar maakte ik jacht op windmoleneigenaren in Denemarken. Ik wilde graag weten wat ze motiveerde om aandelen aan te schaffen in windmolens, of, nog extremer, hun eigen windmolenonderneminkje te beginnen. Denemarken is namelijk vrij uniek in het beleid (en de prestaties) ten aanzien van windenergie.

Het resultaat was tweeledig. Eén: een serie geweldig interessante gesprekken met gewone Denen met een groen hart. Twee: een reportage, van mijn hand, in weekblad Vrij Nederland. Een aantal van de portretten die vanwege ruimtegebrek niet in Vrij Nederland staan, zal ik hier publiceren.

#1 > Erik de idealistische ondernemer, ehh, ondernemende idealist.

Erik is 74 jaar, woont zijn leven lang al in Hvidovre (10 kilometer ten zuiden van Kopenhagen), is gepensioneerd automechanicus en daarnaast voorzitter en initiatiefnemer van de aandeelhoudersvereniging van de windmolen in Hvidovre. Ik zie zijn windmolen vanaf mijn werkplek in het centrum van Kopenhagen, op de 7e verdieping.

“Ik ben gepensioneerd automechanicus. Het milieu heb ik altijd belangrijk gevonden: ik was actief in de politiek en zat in het bestuur van de stadsverwarming. We moeten zorg dragen voor wat we nu doen, maar ook voor de maatschappij waarin onze kinderen en kleinkinderen straks leven.

Toen ik in april 2007 met pensioen ging, zocht ik iets nieuws. Er stonden hier 12 oude molens, maar die waren oud en moesten vervangen worden. Het leek me wel wat om dat te doen samen met mijn vriend Erik Christiansen, die al betrokken was bij Middelgrunden. Ik woon mijn hele leven al in Hvidovre en ben niet bepaald verlegen van aard. We raakten aan de praat met energiebedrijf Dong, en niet geheel toevallig waren zij ook bezig met een plan. De locatie was perfect, zowel qua wind als qua afstand tot de stad. Dus we besloten het samen te doen: zij de techniek en de investering, wij de communicatie met de omgeving en de latere overdracht van een van de molens naar onze aandeelhoudersvereniging. In totaal waren er 7 inwoners tegen het plan. Op een inwonertal van 50.000 in totaal. Sommigen hebben later toch zelf een aandeel gekocht. Is dat niet grappig?

In een paar maanden tijd waren alle 10.700 aandelen verkocht. Door de media-aandacht ging het veel sneller dan we hadden verdacht. We kregen veel internationale delegaties van de COP15-conferentie op bezoek en ineens wilden ook mensen uit Japan, Taiwan en de VS aandelen kopen. Die waren allemaal geïnspireerd. Iets dat je samen doet met je gemeenschap, met mensen die je vertrouwt, is veel sterker dan iets van een groot, anoniem bedrijf. Dat is universeel en van alle tijden. Dat heeft onze overheid goed begrepen. Als andere overheden daar een voorbeeld aan nemen, dan komt het wel goed.

Ik ben nu 74 maar ik ben nog lang niet klaar, hoor. Erik en ik zijn nu bezig met een biogasinstallatie voor elektriciteit en warmte. Heel spannend en het lijkt te gaan lukken. Ik ben een ondernemende idealist. Of een idealistische ondernemer. Allebei, mag dat ook? Plezier en succes komen pas wanneer je je ogen ervoor opent. Dan voelt hard werken helemaal niet als hard werken.”

Lees hier de andere interviews met aandeelhouders of windondernemers.

Lees hier mijn reportage in Vrij Nederland (25 oktober, 2014)