Vind je Eurovisie ook een gay-dingetje? Met wansmakelijke muziek en over-the-top entertainment, waar je vooral niet te enthousiast over moet doen? Gefeliciteerd, want dan sta je daarin, als Nederlander, gans alleen. Vergeleken met de meeste andere (noord)westeuropeanen, tenminste.
Ik vond dat ook, hoor, dat wansmakelijke en over-the-top. Ik keek nagenoeg nooit. Niet actief, tenminste. Ook een beetje uit schaamte, voor de miserabele Nederlandse prestaties, natuurlijk.
Aan de andere kant: ik ben ook niet te beroerd om mezelf en mijn eigen (voor)oordelen onder de loep te nemen. Nu ik hier toch ben. Wij hadden kaarten voor de halve finale, gisteren en zo’n kans krijg je maar één keer. En dan kom je erachter dat je mening, of je nu wilt of niet, voor het overgrote deel beïnvloed wordt door je omgeving. Je mening over futiele zaken als je lievelingskleur, maar ook over belangrijke zaken als abortus. Maargoed. Terug naar Eurovisie. Ik had/heb/had dus een heel Nederlandse mening: overdreven gedoe en muzikaal oninteressant.
Maar: ik woon nu hier. In een andere omgeving, met andere meningen, en eigenlijk een heel ander leven in het algemeen.
Afgelopen weekend stond het hoofd van de Eurovisie-productieafdeling van de Deense nationale televisie (DR) in de krant. Hij verwoordde het Deense Eurovisiegevoel zeer treffend.
“Het is veel meer dan een liedjeswedstrijd. Het is een inkijkje in andere culturen en muziektradities. En het is bij uitstek iets om met je vrienden te kijken, en dan onderling alle liedjes en muzikanten te bespreken. Ik ben dol op dat gevoel van saamhorigheid.”
Of, zoals Pilou Asbæk, de steracteur uit Borgen die Eurovisie presenteert, zei:
“Of ik meteen ‘ja’ zei toen ze me vroegen? Natuurlijk! Eurovisie is een feestje. En ik heb nog nooit ‘nee’ gezegd tegen een feestje.”
Tussen dit soort publiek begeef ik me dus, tegenwoordig. En, het moet gezegd, ze hebben wel een beetje een punt. Natúúrlijk is de muziek niet erg vooruitstrevend of interessant, voor mensen die per se vooruitstrevend of interessant willen zijn. Maar, als je cultuurliefhebber bent, in de ‘verschillende-culturen-op-het-europese-continent’ zin van het woord, dan is Eurovisie toch echt een onuitputtelijke bron van vermaak.
Dan zie je namelijk dominante Oekraïense vrouwen. Agressieve Hongaarse mannen. Belgen met een moedercomplex. IJslandse zuurstokken. Oostblok-circus-acts. Nederlanders die het altijd nét weer een beetje anders willen doen. Duitse vrouwen die niet bang zijn om stoer te zijn, of Italiaanse die stoerheid en lust moeiteloos doen samensmelten. Deense, mierzoete liefdesliedjes. Enzovoorts. Enzovoorts.
En dat is een feest, voor mensen die dol zijn op wat spektakel op zijn tijd.
En gezellig, voor mensen die houden van samen televisie kijken. En de ongezouten-meningen-retoriek die daar doorgaans mee gepaard gaat.
Dat is vermakelijk, voor wie graag zijn ogen uitkijkt.
Daarvoor hoef je niet gay te zijn.
Kijk maar eens op Twitter.
En ja, ik heb natuurlijk héél hard gejuicht voor Ilse. En voor Almelo. En voor Oranje. Voor alles en iedereen, eigenlijk. Want het is een Europafeestje, toch?
