Ik raak er niet over uitgepraat. Dat gefiets hier. En hoe hysterisch anders het hier is dan in mijn vorige thuisstad. Dus sorry, lezers. Wéér een fietsblog.

Kopenhagen heeft namelijk drie dingen. Geld, de ijdelheid van Ronaldo en een internationale pers die op hun hand is. En dan krijg je jubelverhalen zoals over de ‘snake bridge‘. Amsterdam, daarentegen, krijgt het probleemstempel, want fietsen kan nooit alleen maar leuk en gezellig zijn en dan kun je maar beter die wildebrassen in Amsterdam de schuld geven.

Maar Kopenhagen heeft ook een andere werkelijkheid. Die van de 3 jaar vertraagde fietsbruggen, bijvoorbeeld. Donderdag opende -als verrassing, niemand had het nog verwacht- de brug die de gemoederen al 3 jaar lang bezighield. De aannemer was failliet gegaan, het constructief ontwerp zo ingewikkeld (de brug opent en sluit overdwars, vandaar de bijnaam ‘kissing bridge’) dat er niemand te vinden was die het klusje kon klaren, en dus staken er al 3 jaar lang twee zielige, onaffe stompjes in het water. De vraag van de dag: wanneer kunnen we eindelijk snel van Nyhavn, in het centrum, naar Papirøen, op Christianshavn? Of, in mijn geval, snel van mijn werk, op Christianshavn, naar het centrum?

Nou, nu dus. Omdat ik ook niet vies ben van een beetje hysterie op z’n tijd (en fietsen in het algemeen een warm hart toedraag), ging ik natuurlijk meteen even kijken. Na mijn werk, toen ik ‘toch naar het centrum moest’. Ik was niet de enige (ramp)toerist: