Ik herinner me tuinkers vooral van de zelf-kweek-bakjes op school. Zaadjes op watten, en kijken hoe ze in recordtempo groeien. Met Pasen mochten ze dan op de boterham. Ook had ik natuurlijk gelezen over de cressen van Rob Baan, de -in voedingskringen wereldberoemde- Nederlander die het kweken van cressen tot culinaire kunst wist te verheffen.
Maar ik strooide het nooit over mijn eten, zoals ik dat wel met peper of basilicum deed. De schoolassociatie kwam uit een te ver verleden, en de cressen van Rob Baan waren juist te exotisch en ver van mijn bed.
Dat was tot onlangs. Ik leerde smørrebrød maken en vond daar tussen de mayonaise, rosbief en eieren een bakje tuinkers. Voor op het haring-ei-smørrebrød. Man, ik ben verkocht. Je vindt de kant en klare bakjes hier in bijna alle supermarkten. De kleine smaakbommetjes doen het heel goed op een eitje, met kaas of vlees op brood, met vis, of in een salade.
Ik ben er klaar voor, de tuinkers-revival!
