De vijfjarige gaat straks naar een andere buitenschoolse opvang (BSO): bij de instantie waar haar broertje naar de opvang gaat. Ze had maandag een wendag. En ik was haar vergeten af te melden op haar eigenlijke BSO. Grote verwarring natuurlijk. Ik had het even niet helder allemaal, waar ik nou wel en waar niet aan/afgemeld had, maar gelukkig is ze zelf mondig genoeg, en vertrouwen de juffen haar, dus het kwam allemaal goed, ook toen ik de telefoon even niet op kon nemen om haar verhaal te bevestigen.
Maar het is wel illustratief voor een van de dingen die voor ons best wel nieuw zijn.
En dat is de mozaiek van kinderopvang, school, naschoolse opvang, lunch op de overblijf, korte schooldagen, lange schooldagen, studiedagen, schoolvakanties, en dan nu ook nog ‘sorry de BSO is dicht want te weinig personeel’.
(Een mozaiek die vooral door de moeders bij elkaar gepuzzeld wordt, overigens.)
Ouderschap is al een mentale marathon zonder einde, en met die Nederlandse lappendeken aan instanties en flexibele schema’s en eilandjes wordt het er -wat ons betreft- niet overzichtelijker op.
Ik heb geen idee maar meestal komt het wel goed
Als de oudste een keer ziek is moet ik op bepaalde dagen drie instanties op de hoogte brengen: haar juf, de overblijf, en de BSO. En die overblijf heet dus eigenlijk niet overblijf maar TSO (tussenschoolse opvang). Ze gaat drie dagen naar de overblijf, nee, TSO, en twee dagen naar de BSO. De overige dagen zijn korte dagen dat we alleen met school te maken hebben. U begrijpt: dit kan alleen maar misgaan.
Ik ben de ophaler in ons gezin, dus ik weet alle tijden uit mijn hoofd. Als ik een paar dagen in Kopenhagen ben voor werk schrijf ik dus van dag tot dag en minuut tot minuut voor de meneer uit hoe het zit, voor welk kind, en waar.
Maandag 17:00, dinsdag ook, woensdag 12:30, donderdag 15.15 en vrijdag 12:00 (plus speelafspraken, oma’s of opa’s die langskomen op woensdagmiddag, en dan is ze nog niet begonnen met dingen als zwemles of gymnastiek). De week erna is het weer anders want dan is er een studiedag. Houdt u het nog bij?
En dan de vakanties. Op de website van de BSO (waarvan ik altijd eerst het wachtwoord opnieuw moet aanmaken omdat ik het weer vergeten ben) probeer ik uit te zoeken hoe ik vakantiedagen kan boeken met vrij te besteden dagen of tegoed dat ik (niet) heb opgebouwd door haar (niet) af te melden voor vakanties. En me te herinneren of ik 41 weken of 52 weken heb afgenomen en waar ook alweer het verschil is. Ik weet het niet meer dus ik doe maar wat en meestal komt het dan wel goed, overigens. (We redden ons best hoor, maar ik moet toch iets hebben om over te tiepen hier.)
Oeps, nouja, hier is 2000 euro dan
En als het allemaal nog niet verwarrend genoeg is: de facturen. Waar ik Deense kinderopvang betitelde als ‘verplichte afname, weinig keus, is het hier meer alsof je zonder kleren aan de Harrods bent binnengelopen en denkt ‘ja shit ik moet toch iets aan mijn lijf, laten we hier dan toch maar een leuk t-shirt van 750 pond uitkiezen’. Het is dat ik dol ben op mijn werk maar ik snap de retoriek van ‘je kunt beter stoppen met werken’ heel goed want er gaat een half maandsalaris op, aan opvang. Het is ongetwijfeld fijn om niet of weinig te werken in combinatie met kinderen, maar dit ontmoedigingsbeleid ruikt wel heel erg naar spruitjes.
Nooit meer elke dag precies hetzelfde
Dit is voor ons best wennen. Wij waren gewend aan een week waar je vijf dagen werkte van 8 tot 15.30, en daarna, als je wilde, lekker tijd had met je gezin. De maandag was voor kinderen hetzelfde als de dinsdag, woensdag of donderdag, en opvang kostte een symbolisch bedrag, dat automatisch geincasseerd werd door gemeente (inclusief broertjes of zusjeskorting, hoefde je ook niks voor te doen). Ook hoefde je geen ‘tegoeden’ te hebben of vakantiedagen op te nemen. Tijdens vakanties is er vakantie-BSO en dat is gewoon alle dagen, als je wil. Als je niet wilt, stuur je ‘s ochtends gewoon even bericht in de app. Als je een halve dag doet, beslis je dat een half uur vantevoren.
Lekker overzichtelijk.
Lekker eenheidsworstig, ook.
Want de meneer vindt het -ondanks de verwarring- een verademing dat je dus een dag minder kunt werken, en dan dus EEN HELE DAG voor je gezin hebt. Of dat je -door die lappendeken- ook af en toe oma’s en opa’s invliegt, of dagen hebt dat er spontane speelafspraken ontstaan bij het schoolhek, om 12:30.
Kortom, er is meer tijd en meer ruimte, maar het kost wel even wat hersencapaciteit.
