Ik ben druk. Trouwfeest-druk. Daarom is het hier wat rustig. Toch is ook het voorbereiden van een ‘bryllup’ een bron van klein Deens geluk, zo ondervond ik. Ik leerde bijvoorbeeld het typisch Deense woord ‘globryllup’ (gluurbruiloft). En onze cateraar is niet alleen heel vrolijk en creatief, maar ook, eh, heel erg Deens.

We hadden Claus de cateraar uitgekozen omdat hij ons wel een creatieve geest leek. Zo iemand die zichzelf op zijn website aanprijst als ‘dit kan, en dit, maar al die andere dingen die je in je hoofd hebt, natuurlijk óók.’ Nou, dat leek ons wel wat, want in ons hoofd zat inderdaad van alles. Een concept. Zo heet dat, wanneer je een heel wild idee hebt, maar geen benul hebt van uitvoering. We zochten dus een flexibel en slim iemand om dat alles passend te maken, zodat we niet met bratwurst en hagelslag op onze bruidstaart uit zouden komen.

Conceptpraten

Zo gebeurde het dat Claus bij ons thuis aan de keukentafel kwam kennismaken om te praten over ons idee. We boden hem koffie aan, keuvelden wat over onze PH-lamp en trapten vervolgens ons trouwverhaal af met: dit is een internationale bruiloft. We willen er daarom graag een internationaal buffet van maken. Waarbij iederéén een dagje buiten zijn eigen landsgrenzen eet.

(En nee, ik ga niet vertellen hoe dan precies, want dan is het volgende week geen verrassing meer voor al die mensen die ons concept moeten opeten.)

Enfin, we wilden dus geen varkenshaas met het verplichte nummer champignonsaus. Ook geen, zoals men dat hier doet, visfilet met remouladesaus en daarna de geijkte speklap met bruine saus. Of boze blikken als je iets verkeerds op je roggebrood smeert (want wees eerlijk: waarom zou je een snee roggebrood wél met aardappel kunnen beleggen maar er vervolgens géén eitje op mogen leggen?).

Hélt fantastisk

Onze kennismaking begon heel goed. Hij vond ons idee ‘rigtig spændende’. Dat kwam goed uit. Claus de vrolijke dertiger sprong enthousiast van de hak op de tak, net zoals wij plegen te doen. We gingen van Denemarken naar Italie, naar India, vervolgens naar Nederland, en ik legde hem en passant even uit dat Goudse kaas niet 1 kaassoort is, maar in allerlei leeftijden en smaken voorkomt. Een blij verrast ‘nåh’ was mijn deel.

We reisden verder. Ieder gerecht of smaakcombinatie die zich in zijn hersenpan opdrong, omschreef hij als ‘det smager hélt fantastisk’ (dat smaakt heel erg fantastisch), met extraveel nadruk op het woordje ‘heel’. Een beetje zoals Jochem Myjer en zijn ‘héul’. Wij zijn van zo’n begeesterd iemand al snel onder de indruk, want we weten er zelf niet zoveel van. Van eten maken.

Toen de uitvoering

Maarja, met alleen praten over een concept maak je geen menukaart, natuurlijk. We moesten gaan plannen. Structureren. Passen. Meten.

Eerst de bijgerechten (zei ik al dat het een nogal chaotisch gesprek was?). “Brunsovs (bruine saus) is makkelijk te combineren en heel lekker”. Ik keek hem vragend aan, wachtend op meer uitleg. “Want vlees zonder saus”‘ vond Claus, “is als Rome zonder paus.” Ah. Dus toch. Daar kwam de aap al uit de saus.

Goed. Toen de hoofdgerechten. Varkensvlees, rundvlees en varkensvlees werd het toch? Triomfantelijk voegde hij eraan toe “want iederéén houdt van vlees!”. Toen ik stamelde “en hoe moet dat dan met de vegetariërs?”, zei hij: “die kunnen salade eten, toch?”. Zie daar de houding van Denen ten opzichte van herbivoren.

Ik mompelde iets over vis, en wellicht de noodzaak tot wat meer variatie. En schakelde maar snel terug naar de salade. “Iets met ei, misschien?”. Claus keek eens kritisch naar zijn aantekeningen, en oordeelde streng. “Nee. Want in dezelfde gang worden ook aardappels geserveerd. Dat gaat niet samen met ei.”

I rest my case. Waarom buiten de lijntjes kleuren als je brunsovs en varkensvlees hebt?

PS – Na nog wat driftig nee schudden, een paar keer ‘hélt fantastisk!’ en wat onderhandelen over de prijs konden we elkaar de hand schudden en is ons concept-eten besteld. Over iets meer dan een week kan ik je vertellen hoe Claus die klus heeft geklaard.