Om op Ærø te komen, moesten we eerst de Storebeltbrug over. Laat ik nou heel erg van stoere dingen zoals bruggen houden. We gingen dus even kijken. Knap spul hoor!

Na de brug kwam de boot. Op vakantie in Denemarken kom je nooit ver, zonder water over te steken.

Voderup klif. Een klimmetje naar beneden, dan weer omhoog, maar de moeite waard. Al was het alleen al voor deze verstopte Dannebrog (Deense vlag).

Hoe ver nog tot we weer omhoog kunnen klimmen?

Ah. Zo ver dus. Same view but different.

Kleuren. Wat zei ik?

Wanneer, zei u? Ik heb er geen gebouwen kunnen ontdekken van na 1905. Het eiland is een levend museumstuk.

Op zoek naar de middeleeuwen? Ga naar Ærøskøbing, de hoofdstad van Ærø. Of kijk een middeleeuwenfilm, natuurlijk.

Deze wal stond er in het jaar 900 al. Aangelegd door de Vikingen. Door de Vikingen!

In 1750 kwam Ærø (eindelijk) weer onder de Deense kroon. En dat vieren ze nog steeds, elke dag. Een trotse Ærøer is een trotse Deen.

Eriks Hale is een extra stukje aangelegd strand, in een baai. Kinderen kunnen er veilig spelen en volwassenen kunnen er schattige gekleurde huisjes plaatsen, om hun vrienden uit te nodigen voor bier en barbecue en andere volwassendingen.

Dit soort huisjes dus. Let vooral op de vlaggenstok. Geen huisje, of het nou een strandhuisje of gewoon huis is, zonder vlaggenstok. Een huis zonder Dannebrog is als een huis zonder voordeur.

En een Deen zonder zomer- of strandhuisje is gewoon geen echte Deen.

De zaterdag voor pasen is de belangrijkste dag van het jaar, op Ærø. Dan gaat het hele gezin inclusief vrienden en bekenden namelijk naar het strand, voor het koken van eitjes in zeewater. En het drinken van biertjes/snaps/fris en het eten van worstjes, en dat soort dingen. Hadden wij even geluk! Dit was rond 11 uur in de ochtend, terwijl een gezin het kampvuurtje voorbereidt.

Zoals ik zei: wij hadden mietersveel geluk. Wij hadden namelijk wel eitjes, maar geen vuur of pan. Dus schoven we aan bij deze vriendelijke Deense familie, die ons meteen biertjes/snaps/fris in de handen duwde, proostte op hun gekke gasten (“Duits en Nederlands? Maar wat doen jullie dan in Kopenhagen?”), een foto maakte voor in hun plakboek, en nieuwsgierig mijn Deens op de proef stelde.

“Sommige mensen koken in gewoon water. Maar dan ben je natuurlijk een bedrieger!”, aldus onze gids in het eitjeskoken Ærø-style. Koken doe je in zeewater, en afkoelen doe je ook in zeewater. En daarmee basta!

En oja, bier koelen doe je ook in zeewater.

Schaapjes en paaslammetjes op de verdedigingswal

Scandinavisch design is niet alleen de vlinderstoel of de aalto vaas. Ik vind Lutherse kerken in Scandinavië ook het toonbeeld van eenvoud en efficient gebruik van licht en ruimte.

Geef het Hollandse meisje een molen en ze is blij. Geef het Duitse jongetje (erachter) een molenmechaniekje om mee te spelen en ook hij is blij.

Een oude korenmolen. Nu gebruikt door kunstacademiestudenten op Ærø.

Nieuwe windmolens. Mede door deze joekels voor de kust is het eiland volledig zelfvoorzienend in haar energiebehoefte. Ik heb geprobeerd wat mensen te interviewen over hun mening over windmolens, maar men was te druk met eitjes koken en snaps drinken.

Hertog Albert was een belangrijk man, ‘back in the days’. Hij leeft al zo’n 1000 jaar niet meer, maar nog steeds heten vele families op Ærø Albertsen, en heet dit stukje weg ‘Albertsgeluk’.

Misschien liep ik hopeloos achter, maar ik was dus nog nooit op een vuurtoren geweest. Op de vuurtoren van Søby bewonderde ik dit weekend voor het eerst van mijn leven een Fresnel-lens (al die stukjes glas! gaaf toch?!). En zwaaide ik vanaf de toren naar het verloren land (Duitsland, 1864).