Vorige week kreeg ik een mailtje. Of ik iets over het leven in Denemarken wilde vertellen in het NPO2 programma Thank God It’s Sunday, waarin
Tag: geluk
Natuurlijk. Albert Heijn is voor een Nederlander wat de bratwurst is voor een Duitser. We jagen bonusacties en voetbalplaatjes zoals mijn (Duitse) schoonmoeder haar zoon rapport
“En, hoe gaat het?”, vroeg hij vriendelijk maar verwachtingsvol. Ik bleef stil. Kon geen woorden vinden voor het knagende gevoel van onbehagen. Dacht: moet ik
Ik kijk in mijn voorraad (droge worst, borrelnoten en drop), kies voor de zak borrelnoten en houd hem die voor. “Wil je er ook een paar?” Beleefd neemt hij een handjevol aan. Hij
Iedereen kent dat gevoel. Een kennis, een collega, of een wildvreemde gaat trouwen en je bent nieuwsgierig. Je behoort niet tot de intimi, maarja, wat voor jurk,
Ze liepen hand in hand, stralend, terwijl de bruidsmeisjes rozenblaadjes naar ze toewierpen. Bijna niemand hield het droog bij zulks ontwapenend liefdesgeluk. Ook ik pinkte stiekem