Ik was zwanger. Ging 4 weken voor de uitgerekende datum met verlof. Er kwam een baby. Ik had verlof om voor de baby te zorgen. En dan komt er een moment dat je weer aan het werk gaat.

Van alle dingen die anders zijn aan een kind krijgen in het buitenland, is het verlofvraagstuk misschien wel het meest drastisch en ingrijpend in de manier waarop je als jonge ouders je leven mét kind inricht. Want kort verlof is snel weer terug naar het oude werkritme, terwijl het thuisfront volledig op zijn kop staat. Lang verlof is uitgebreid tijd nemen om aan je nieuwe gezinslid te wennen terwijl je werk gewoon doorontwikkelt zonder jou.

Tussen lang en kort in

Wij mochten die keuze voor kort of lang verlof gelukkig zelf maken en ik besloot er ergens tussenin te blijven. De Nederlandse 3.5 maand vond ik wel wat al te kort (want korte nachten, hoe hou je laptoptas en luiertas dan überhaupt uit elkaar?), maar ik zag mezelf ook niet een heel jaar thuisblijven en fulltime liedjes zingen, luiers wassen en pedagogische puzzels maken. Ik koos dus voor 5.5 maand verlof, en de papa voor 3 maand. Zo had ik die ongelofelijk bijzondere piepkleinebabymaanden (een heerlijke hel, zoals dezaakhanssen het precies goed verwoordde) helemaal voor mezelf en kon ik uitgebreid naar babyritmiek en moedergroepen, maar had ik ook een soort garantie dat ze op mijn werk nog wisten wie ik was.

Te klein

Maar die 5.5 maanden mamaverlof, daar vindt Denemarken wat van. De reacties die ik kreeg, zijn ongeveer onder te verdelen in de volgende drie categorieën:

1. “WAT? Nu al? Daar is ze toch nog veel te klein voor?”
2. “Gaat ze dan al naar de kinderopvang?”
3. “Vind je het niet leuk dan, een baby?”

(En dan was er welgeteld één persoon, levenswijs met haar 63 jaar, die zei: ‘daar heeft helemaal niemand iets van te vinden, dat moet je helemaal zelf weten’)

Na de varianten op deze reacties een keer of 3376 gehoord te hebben en aan mijn eigen moederinstinct te gaan twijfelen, had ik bij de 3377e keer niet alleen mijn antwoorden (1. nee, in Nederland moeten ouders met 3.5 maand al iets regelen, 2. nee, haar papa zorgt nu 3 maand voor haar en dat vinden we alledrie eigenlijk hartstikke leuk, 3. jawel, ik vind het geweldig, maar ik heb zelf ook een leven en hersens en behoeften en bovendien leuk en flexibel werk) klaar, maar ook mijn mening over de staat van emancipatie in Denemarken.

Want die arme Deense papa’s, die mogen dan weliswaar ruim verlof opnemen en tijd doorbrengen met hun kind, maar ze doen/durven het niet. Ik heb nog nauwelijks Deense lattepappa’s ontmoet. De gemiddelde Deense papa, die krijgt, als hij geluk heeft, 2 (naast de 2 bij de geboorte) van de 52 verlofweken toegeworpen van de mama. De rest is voor haarzelf. I want it all, zeggen Deense mama’s.

Die twee weken gebruikt de papa overigens niet om thuis liedjes te zingen, luiers te wassen en pedagogische puzzels te maken. Daarin gaat het gezin op vakantie.

Emancipatie is voor watjes

Als het de Denen uitkomt, liften ze opportunistisch mee op het emancipatoire imago van de Scandinavische landen, maar dat is onterecht. Wat zorgtaken verdelen betreft, tenminste (ook wat heel veel andere dingen betreft trouwens). Zolang papaverlof hier nog de bijnaam ‘luiervakantie’ heeft en Zweedse lattepappa’s voor watjes aangezien worden, zijn kinderen hier gewoon nog het exclusieve domein van de moeder.