Het was eind september. We gingen naar een café. De jongste (2), die sinds vorig jaar kerst begrijpelijkerwijs een fascinatie voor ‘nisser’ heeft, loopt sinds het langemouwenweer is wederom rond in zijn nisse-pyjama van vorig jaar. En toen dacht ik: komt dit ooit nog goed? Word ik ooit weer normaal?
Category: verdeenst
Over die kleine en ook grote dingen aan integreren in Denemarken die je doen gniffelen. Of huilen, soms, ook.
Soms, als ik heimwee heb naar ons kleinavontuurlijke Deense leven, dan ga ik mijn aantekeningen bijlangs. Over waarom het land me soms mateloos irriteerde. En dat helpt dan, even.
Met mijn hart onder mijn ziel liep ik rond in mijn laatste dagen als inwoner van dit land. Het was goed, het wordt goed. Maar verdrietig ben ik wel. En wel hierom (onder andere).
Ik was wat ongenuanceerd over kerst in Nederland, misschien. Daarom zet ik even uiteen waarin kerst in Denemarken bijzonder is. Het sleutelwoord: tradities.
Het voelt nog steeds een beetje als vakantie, elke dag. Zelfs na 8 jaar en een week. Maar corona-isolatie, een huilbaby en een kleuter die straks naar school gaat, hebben ons een knoop doen doorhakken.
De kleuter wordt straks vijf, haar broertje anderhalf. Allebei zijn ze meertalig volgens het boekje: eerst alles door elkaar, dan sommige dingen door elkaar, en daarna af en toe dingen door elkaar.