Optellen lukt niet zo goed

We wonen nu zo’n 2 jaar en 2 maanden in Nederland. Naast pepernoten en vegetarisch eten ging veel van onze tijd op aan proberen te settelen, en het afwegen van hoe ons leven zich hier eigenlijk aan het ontwikkelen was.

Onwillekeurig ga je dan alles met elkaar vergelijken, optellen en aftrekken.

Nederland versus Denemarken.

Dalfsen versus Kopenhagen.

• Kadootjespiet versus nisse.
• Action versus Søstrene Grene.
• Stikstofcrisis versus PFAS crisis.
• Bitterbal versus broodje hotdog.
• Woningcrisis versus tientallen minicrisissen.
• Oudejaarsconference versus ‘Dinner for one‘.
• De speelotheek versus de speeltuin/bibliotheek.
• 20 soorten pindakaas versus 1 soort pindakaas
• De ‘roverheid’ versus kritiekloos belasting betalen.
• Je altijd anders voelen versus je altijd anders voelen.
• Nederlands als dominante taal versus meertaligheid.
• Retailkoning Albert Heijn versus rommelkoning Netto.
• Drie-in-de-rij-kassa-erbij versus rijen tot achterin de winkel.
• Leven-om-te-werken versus werken-tot-15.30-om-te-leven.
• Buitenzwembad in het dorp versus stadsstrand van Amager.
• Assimileren in 1 cultuur versus assimileren in een multicultuur.
• Forenzen via de A28/A10/spitstrein versus fietsen naar je werk.
• Mijn geboortegrond versus de geboortegrond van mijn gezinsleven.
• Moederschapscultus versus een minister voor ‘ligestilling‘ (gelijkheid).
• Zwarte piet-rellen versus ‘gehaktbal van varkensvlees is hier verplicht’.
• Nabijheid van familie versus nabijheid van hechte expatvriendschappen.
• Ieder jaar een uniek kerstdiner versus ieder jaar exact hetzelfde kerstdiner.
• Een mening over alles (want echte ‘wereldburgers’) versus afstandelijkheid.
• Vrijheid van de parttime-puzzel versus 5 dagen school en werk voor iedereen.
• Patat of pannenkoek versus roggebrood met aardappel als complete maaltijd.
• ‘Kinderopvang is een speelplek’ versus ‘kinderopvang is een ontwikkelingsplek’.
• Precies de (figuurlijke) weg weten versus nooit helemaal precies de weg weten.
• Een vriendelijk ‘goeiedag’ aan de Lidl-kassa versus volledig genegeerd worden.
• Vakantieverhalen over Lago Maggiore versus vakantieverhalen over zomerhuizen.
• Chin. Ind. Spec. Rest. versus Thai met pizza, burgers en Indiase curry op het menu.
• Neoliberaal ‘optreden tegen fraude!’ versus linkse hobbies als cultuur en suikertaks.
• Taalnuances volledig beheersen versus de landstaal nooit als een native beheersen.
• Geen helm-op-de-fiets-want-ik-val-niet versus kinderen altijd met helm in kinderzitje.
• Boterham-met-kaas-kantine versus vijfsterrenkantine met warm en vegetarisch eten.
• De nieuwjaarsduik op 1 januari versus het hele jaar door winterzwemmen met sauna.
• Opluchting over niet meer 8 uur rijden versus schuldgevoel over 8 uur rijden voor familie.
• Het ‘neem voorrang-handje‘ versus opgestoken vingertjes bij iedere fout geparkeerde auto.
• Aan je man uitleggen hoe het allemaal werkt versus samen uitvogelen hoe het allemaal werkt.

Met rekenen kwamen we er niet uit. Het was een som die nooit voor de volle 100% naar de ene kant zou kunnen uitslaan, noch voor de volle 100% naar de andere. Want hoe plak je een vast percentage op ‘het avontuur van een meertalig gezin in een internationale stad’ of ‘de blijheidsfactor van een HEMA op fietsafstand’? Het leven wordt er nu eenmaal niet eenvoudiger op als je eenmaal ‘van het honk’ bent geweest, zoals instavriendin @vlaggetjes zei. En dat wisten we ook, voordat we terugverhuisden: you win some, you lose some.

Maar op zeker moment zagen we in: niet die ongrijpbare percentages, maar de stand van onze mondhoeken, die geven de doorslag. En die mondhoeken, die wezen -bij ons allebei- de afgelopen 2 jaar te vaak en teveel naar beneden. En dan gaat het niet meer om de juiste keuze maken, maar om de keuze juist maken, en kijken hoe we het beste van twee werelden kunnen combineren. De kwaliteit van leven in Kopenhagen met de gezelligheid van Nederland. Niet of/of maar en/en.

De keuze

Dat is de reden dat we dit weekend met kinderen en inboedel naar ons nieuwe huurappartement in Kopenhagen rijden. Vlakbij ons oude huis, tegenover de vertrouwde Lidl en Netto. De kinderen naar een nieuwe school en børnehave, wij in ons nieuwe oude leven. Doodeng, maar ook goed.

Voor hoe lang? Wie zal het zeggen.

Niks is voor altijd, zo heb ik geleerd.

Zelfs Dalfsen, de gelukkigste gemeente van Nederland, niet.

Mocht je je nu identificeren met 1 van beide woonsituaties, en sterke gevoelens (‘wat een onzin, ik fiets in Nederland naar mijn werk!’) hebben bij het een versus het ander: dat kan ik me voorstellen!

Mocht je dat perspectief met me willen delen, bedenk dan: de kans is aanwezig dat je niet getrouwd bent met een Duitse ingenieur, andere voorkeuren hebt ten aanzien van wonen en werken, en misschien zelfs wel andere sociale behoeften hebt. Dus bewijslast voor het een of het ander is niet nodig. Een opbeurende reactie in deze roerige tijden is uiteraard altjd welkom!